یکی از بزرگان را به محفلی اندر همی ستودند و در اوصاف جمیلش مبالغه می کردند. سربرآورد و گفت:

        من آنم که من دانم.

شخصم به چشم عالمیان خوب منظر است/ وز خبث باطنم سر خجلت فتاده پیش

طاووس را به نقش و نگاری که هست خلق/ تحسین کنند و او خجل از پای زشت خویش